تصمیم گیری درباره این که کجا باید اطلاعات جدید و قدیمی را در یک پاراگراف قرار دهید
مقالاتی که برای ویرایش مقاله یا ترجمه مقاله فرستاده می شوند بعضا از نظر روند بیان اطلاعات ضعیف هستند.
اطلاعات آشنا معمولا در آغاز یک جمله یا پاراگراف بیان می شوند. در قسمت زیر، سه جمله اول abstract یک مقاله فرضی را تحت عنوان “Readability and Non-Native English Speakers” می بینیم که مثلا برای ژورنال ارتباطات در جهان تجارت ارسال شده است.
version 1 Readability formulas calculate how readable a text is by determining the level of difficulty of each individual word and the length of sentences. All types of writers can use these formulas in order to understand how difficult or readable their texts would be for the average reader. However, readability formulas are based purely on what is considered difficult for a native English speaker, and do not take into account problems that may be encountered by non-natives. In this paper …
اولین کلمه، readability، یکی از کلمات کلیدی نویسنده است که فورا خواننده را نسبت به موضوع جمله و چکیده مقاله به صورت کلی آگاه می سازد. با این حال، اطلاعات آن جدید نیست – فرمول های readability و شاخص های آن در ادبیات ارتباطات تجاری کاملا مشخص و جا افتاده است.
پس نقش دو جمله اول چیدن بستر و آرام هدایت کردن خواننده به درون پاراگراف است. جمله سوم حالا المان جدید یعنی این موضوع که شاخص های readability صحبت کنندگان غیربومی را در نظر نمی گیرد، را معرفی می کند. پس جمله سوم مشکلی را مشخص می کند که مقاله قصد حل آن را دارد.
با این وجود، چکیده می توانست به شکل زیر هم آغاز شود:
version 2 Current readability formulas are based purely on what is considered difficult for a native English speaker.They fail take into account problems that may be encountered by non-natives. One thousand five hundred PhD students from 10 countries were asked to evaluate the difficulty of five technical texts from their business discipline written by native English speakers. Three key difficulties were found: unfamiliar vocabulary (typically Anglo-Saxon words), unfamiliar cultural references, and the use of humor. The paper also proposes a new approach to assessing the level of readability of texts to account for such difficulties.
در نسخه دوم، نویسنده هم چنان با کلمه کلیدی خود یعنی readability آغاز می کند. اما قبل از آن کلمه current را می آورد که به خواننده این سیگنال را می دهد که احتمالا می خواهد جایگزینی ارائه دهد. نویسنده هم چنین فرض می کند که خوانندگان از پیش readability formula را می دانند پس حس می کند که نیازی به بیان آن وجود ندارد. پس در جمله دوم مستقیما مشکل اصلی فرمول های فعلی را مود تاکید قرار می دهد. سپس در جمله سوم به خوانندگان می گوید که پژوهشش درباره چیست و چه یافته هایی به دست آورده است.
نسخه سوم، فقط اطلاعات جدید را در خود دارد:
version 3 Unfamiliar vocabulary (typically Anglo-Saxon words), unfamiliar cultural references, and the use of humor: these, according to our survey of 1500 PhD students, are the main difficulties non-native speakers have when reading a business text in English. Our results highlight the need to adjust current readability formulas in order to take non-native speakers into account. The paper also proposes a new approach to assessing the level of readability of texts to account for such difficulties
این نسخه طوری طراحی شده که فورا نظر خواننده را جلب کند. در مقابل، 50 کلمه اول نسخه 1 هیچ اطلاعات جدیدی ندارد. نسخه دوم حدود 40 الی 50 درصد اطلاعات جدید داشته بسته به این که خوانندگان آیا با محدودیت های فرمول های readability مربوط به غیربومی ها آشنا هستند یا خیر.
حال، کدام را باید استفاده کنیم:
بهترین نسخه برای استفاده بستگی به دو فاکتور دارد:
- بخش مقاله
- به چه چیزی می خواهید دست پیدا کنید؟
نسخه 1 تنها در حالتی در چکیده مناسب خواهد بود که ژورنال مقصد اصولا خیلی به ارتباطات و یا شاخص های readability نمی پردازد. در این حالت، خوانندگان نیاز دارند تا با بستر موضوع آشنا بشوند. این حالت اصولا در مقدمه مقاله در ژورنال های تخصصی تر بیشتر قابل قبول خواهد بود. یعنی در مقدمه هدف اساسا جلب توجه نیست، اگر خوانندگان بخش مقدمه شما را می خوانند، پس به احتمال زیاد توجه آن ها را از پیش جلب کرده اید.
پس اطلاعات درون نسخه 1 در Introduction صرفا برای دوباره یادآوری کردن بستر موضوع استفاده می شود. در واقع، روش عرف شروع مقدمه این کار می باشد: این همان چیزی است که خوانندگان انتظارش را دارند و پس روش خوبی است.
نسخه 2 در چکیده یا مقدمه یک ژورنال تخصصی ارتباطات تجاری مناسب است.
نسخه 3 تنها در چکیده و در ژورنالی کاملا تخصصی مناسب است. در واقع تنها زمانی قابل استفاده است که شما یافته های مشخصی دارید یا حداقل متودولوژی شفاف جدیدی برای ارائه دارید. این نسخه خوب جواب می دهد زیرا خواننده را مجبور نمی کند تا پیشینه ای را بخواند که احتمالا از قبل با آن آشناست.
البته می توانید از نسخه 3 برای چکیده در کنفرانس نیز استفاده کنید. در چنین مواردی، شما برای جلب توجه داورانی که از چکیده شما برای سنجش میزان contribution در کنفرانس استفاده می کنند، رقابت می کنید. اگر چکیده شما پذیرفته شد، سپس می توانید سایر حضار را نیز به مقاله خود جذب کنید.
در بسیاری از زبان ها، نسخه های 2 و 3 غیرقابل پذیرش هستند. چرا که در اکثر زبان ها مطلب اصلی در انتهای جمله و بعضا انتهای پاراگراف می آیند. در حالی که در انگلیسی مهم ترین مطالب را در آغاز می بینیم.
